Ze zeggen: “spreken is zilver, zwijgen is Indisch” maar zij waren geen geboren zwijgers. Als er zo weinig ruimte is voor je verhaal, overleef je door te zwijgen. Eerst de kampen, toen de Bersiap, daarna, als ze nog in Indonesië waren, de onafhankelijkheidsoorlog en ten slotte het kille ontvangst in Nederland. Ondanks het zwijgen van hun ouders hebben velen tweede generatie Indische Nederlanders haarfijn aangevoeld dat hun ouders een zware last met zich meedroegen en wilde hen ontzien. Herinneringen werden weggestopt, letterlijk en figuurlijk. Schoenendozen met memorabilia en oude reiskoffers gingen naar zolder, muf ruikende fotoalbums vangen stof achterin de kast. Vragen werden niet meer gesteld, de verhalen bleven uit en gezichten op de vergeelde zwart-witfoto’s kregen geen namen.
Mijn moeder plaatste de doos die mijn oma haar naliet op de bovenste plank in de kast. In deze doos lag een fotoalbum met op de voorkant geschreven:
Vrijdag +/- 7 uur ‘s avonds stierf Koertje plotseling
het was 12 mei 1980
