Tussen 1945 en 1970 vertrokken er naar schatting 300.000 Indische Nederlanders uit Indonesië naar Nederland vanwege de politieke situatie. Bij aankomst konden enkele gezinnen verblijven bij familie, maar de meesten werden opgevangen in contractpensions of woonoorden. Hier golden tal van regels om Indische Nederlanders in maatschappelijk, cultureel, kerkelijk en mentaal opzicht te laten inburgeren.
Het assimilatieproces werd nauwgezet in de gaten gehouden door de overheid en maatschappelijk werkers, en had vooral een grote impact op de Indische (huis)vrouwen.
Het idee was dat mannen tijdens het arbeidsproces aanpassingen zouden doormaken en kinderen op school. Vrouwen als echtgenotes en moeders moesten hun gezin weten te verankeren in hun nieuwe leefomgeving. Zij werden als ware getraind door de overheid om een (nieuwe) identiteit op te bouwen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun partners en kinderen. Het voeren van een ‘Nederlandse’ huishouding werd namelijk gezien als een teken van geslaagde assimilatie.
Met Djangan Loepah! (Niet vergeten!) wordt de rol van de vrouw in het gedwongen assimilatieproces vanuit de Nederlandse overheid onderzocht en wordt bevraagt hoe een persoonlijke en collectieve identiteit tot stand komt.